Daynilou Quirindongo wilde altijd al iets doen aan haar grote buik en zwembandjes. De tweeëntwintig-jarige nagelstyliste besprak het met vrienden en familie en kwam zo in contact met Calibelleza, een bedrijfje dat Nederlanders voor cosmetische operaties meeneemt naar Colombia. Quirindongo praatte met de eigenaresse, bekeek wat foto’s en boekte een paar dagen later al een ticket.
Bang voor Colombia of de Colombiaanse artsen was Quirindongo niet. Ze bekeek geen fora op internet en vergeleek geen keurmerken of prijzen. “Het voelde goed, dus verder zocht ik er niks achter. Aan de criminaliteit in Colombia heb ik eerlijk gezegd niet eens gedacht.”
Quirindongo liet een buikwandcorrectie doen en een liposuctie van rug, buik en dijen. Een deel van het vet liet ze weer inspuiten in haar billen. Ze verbleef in totaal drie weken in Colombia, maar veel van het land heeft ze niet gezien. Na de operatie kon ze een paar dagen niet lopen. Bovendien mocht ze de zon niet in.
Toch besluiten meer mensen om ver weg te vliegen voor dit soort heftige operaties. Hoeveel precies, is onduidelijk, vertelt Hans van den Hoek, adviseur bij het College van Zorgverzekeringen.
“Cosmetische ingrepen worden meestal niet vergoed”, vertelt hij. “Anders zouden mensen ook niet naar het buitenland gaan. We weten net zomin hoeveel zonnebrillen er in Turkije worden verkocht aan Nederlanders.”
Eigenaresse van Calibelleza, Cheyenne Rigalia, gaat zo’n vier keer per jaar met een groepje Nederlanders op ‘beautytrip’. Zelf ging Rigalia op haar twintigste onder het mes in Colombia. Met de resultaten wist ze, eenmaal in Nederland, ook haar vriendinnen over te halen.
Het zijn vooral de lage prijzen die trekken: zelfs inclusief ticket ben je in Zuid-Amerika minder geld kwijt dan in Nederland. Ook de zorg rondom de operatie is goedkoop. Rigalia verwent de Hollanders bijvoorbeeld met eigen chauffeurs, masseuses en 24-uurs verplegers.
Andere mensen regelen de reisjes zelf, via kennissen of op internet. Dat gaat lang niet altijd goed, weet Professor Dokter Irene Mathijssen, voormalig voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Plastische Chirurgen (NVPC). “De complicaties komen bij ons terecht”, vertelt ze.
Laatst opereerde Mathijssen iemand die naar Turkije was gegaan voor een buikwandbehandeling, waarna de wonden waren gaan infecteren. “Eenmaal terug in Nederland loopt er de pus eruit en zijn mensen doodziek. Zo iemand moet acuut naar het ziekenhuis.”
Mathijssen heeft al mensen opgevangen die zijn geopereerd in België en Duitsland, maar ook in Turkije en Thailand. Zelfs Polen was een tijdje in trek. “Dat kan allerlei redenen hebben: lagere prijzen, minder strenge regelgeving, of gewoon de beschikbaarheid van een kliniek.”
Mathijssen schat dat er elke maand wel iemand bij de Nederlandse ziekenhuizen aanklopt na een plastische operatie over de grens. Mathijssen: “Het bizarre is dat er op dat moment vaak een medische noodzaak is en dat wordt in Nederland verzekerd. Voor die kosten draaien we dus met zijn allen op.”
Patiënten hebben vaak niet door welke risico’s er aan de reisjes kleven, vermoedt Mathijssen. De gekste gevallen komen volgens haar uit Zuid-Amerika.
“Ik heb soms echt het idee dat het een bevlieging is”, vertelt ze. “Mensen komen vol problemen terug en hebben geen idéé wie ze heeft geopereerd of wat voor arts het was.”
In 2007 waarschuwde het Amerikaanse Nationale Centrum voor Beleidsanalyse (NCPA) nog voor de goedkope ‘operatiepakketten’ die in Zuid-Amerikaanse landen werden aanboden. Teveel ingrepen tegelijkertijd zouden vaak een langzaam en ‘extreem pijnlijk’ helingsproces kennen.
“Er zitten inderdaad slechte klinieken tussen”, erkent Carlos Pedroza, zelf een plastisch chirurg in Colombia. “Maar de meeste klinieken zijn lid van nationale of internationale verenigingen, waarvoor je diploma’s moet hebben en examen moet doen.”
Aan ervaring ontbreekt het bovendien niet, want in Colombia zijn esthetische ingrepen doodnormaal. “Colombianen zijn ijdel, ik denk dat zo’n 25 of 30 procent plastische chirurgie heeft gehad.” vertelt Pedroza. Inmiddels behandelt hij ook veel patiënten uit Amerika, Spanje en Nederland.
De Braziliaanse Betania Silva, die al tien jaar in Nederland woont, ging voor een borstvergroting terug naar Brazilië. “Het was moeilijk om in Nederland goede informatie te vinden. Je hoort er nooit iemand over, laat staan dat je resultaten ziet. In Brazilië had ik het erover bij de kapper en werd ik meteen naar een goed adres doorgestuurd.”
Ook Sheranie Nelson, van Surinaams afkomst, vliegt liever naar Zuid-Amerika. Een kennis van haar ging al naar Mexico en haar tante naar Equador.
Zelf denkt ze aan Colombia, via Calibelleza. “Zuid-Amerikanen staan bekend om hun mooie contouren van taille en billen”, vertelt ze. “De colabatralijn, in het Surinaams: de vorm van een colafles.”
Nelson twijfelt nog omdat ze de kosten de afgelopen jaren zag stijgen. “Voor een buikwandcorrectie, borstlift, liposuctie van bovenarmen en dijbenen, ‘Brazilian butt’ en vaginaverjonging zou ik in 2005 5.000 tot 7.000 euro betalen.Nu kost dat 12.000 euro. Je krijgt er dan een ticket, verzorging, verblijf en lingerie bij. Maar voor extra medicatie moet je zelf betalen, en daar moet je toch rekening mee houden.”
Daynilou Quirindongo was in elk geval tevreden met de zorg van Calibelleza. Ze vond haar relatief zware operatie meevallen en wil zelfs nog een keer terug, zoals 30 á 40 procent van Calibelleza’s klanten. “Voor nog een lipo, want ik heb echt veel gegeten sinds ik terug ben.”
Hoe gaat een plastische chirurgiereis?
De beautyreizen van Calibelleza duren gewoonlijk drie weken.
Deelnemers gaan na aankomst in Colombia vaak de volgende dag al langs bij de chirurg, voor een gesprek en bloedcontrole. Twee of drie dagen later liggen ze op de operatietafel.
De operatie, met vaak meerdere ingrepen tegelijkertijd, duurt zo’n vier tot zes uur, afhankelijk van de omvang van het lichaam.
De eerste dagen na de operatie blijven de patiënten binnen, ze kunnen niet lopen en moeten met alles geholpen worden. Calibelleza regelt thuis verpleegsters en assistentes. Als de patiënten zich wat beter voelen, neemt ze hen mee naar de kapper, het winkelcentrum of een restaurant.
Tijdens de terugvlucht voelt het lichaam nog erg stijf. Volledig herstel duurt gemiddeld drie tot zes maanden.
Illustratie: Tomas Schats
Gepubliceerd in nrc.next