Gepubliceerd in Trouw.
Nederlandse ondernemers maken producten met olifantsgras erin. Die metershoge halmen passen als grondstof goed in de Parijs-afspraken. Maar de regels zijn er nog niet klaar voor.
De zoektocht naar nieuwe, circulaire materialen levert soms verrassende samenwerkingen op. Zo gingen in 2016 een boer en een bouwbedrijf met elkaar in zee. Het afval van de één kon de ander goed gebruiken als grondstof. In dit geval was ook het materiaal dat werd uitgewisseld opmerkelijk. De boer leverde de bouwer namelijk olifantsgras: een elk jaar weer 3,5 meter hoog groeiende grassoort uit Zuid-Oost Azië. Dat verbouwde de boer al een tijdje op zijn voormalige aardappelvelden naast Schiphol. De luchthaven compenseerde hem daarvoor, want olifantsgras lokt vergeleken met aardappels een stuk minder in de weg vliegende ganzen.
Elk jaar maaide de boer het metershoge, uitgedroogde gras af om als stro te gebruiken in zijn stallen. Tot bouwer Jaap Schotanus daar lucht van kreeg. Zijn vriendin vertelde over het olifantsgras op de boerderij van haar paard en Schotanus wilde daar wel eens iets nieuws mee proberen. Nou ja, nieuw. Hij liet zich eigenlijk inspireren door de Romeinen, die hun beton al verstevigden met gras. Het werd een leerzaam experiment voor Schotanus die tot dan toe allerlei producten verkocht van ‘ouderwets, grijs beton’. “Ik voel me intussen een halve bioloog”, zegt hij. Hoewel hij zelf pas sinds kort echt begrijpt waarom het olifantsgras, ook wel miscanthus, in zijn beton nou eigenlijk niet rot, verkoopt hij inmiddels al jaren stoepranden, tegels en fietspaden.
Zijn bedrijf Bio Bound werkt met een circulair businessmodel. “We nemen oud beton in, brengen dat terug tot zand, grind en cement en mengen dat met miscanthus weer tot betonmortel voor nieuwe producten”, zegt hij. “Als die over zestig jaar kapot gaan, doen we weer hetzelfde spelletje. Dan kan eindeloos doorgaan.” Na het akkoord van Parijs in 2015 leek het Bio Bound voor de wind te gaan. Olifantsgras neemt al groeiend CO2 uit de lucht en vervangt zand, een niet-hernieuwbare grondstof. Maar de verkoop gaat toch nog niet zo hard als Schotanus zou denken. Overheden práten volgens hem meer over duurzaam inkopen dan ze eraan dóen.
Lees het volledige artikel in Trouw.