Die enorme voertuigen, daar was het Wim Budding vooral om te doen toen hij acht jaar geleden begon als buschauffeur. ‘Hoe lomper en groter de bus, hoe beter’, lacht hij. ‘Ik wilde vroeger al touringcarchauffeur worden, want het leek me geweldig om met zo’n groot voertuig door die smalle steegjes te gaan.’  Inmiddels is dat anders. Juist de kleine straatjes in dorpskernen worden vermeden, want dat levert vertragingen op. Wim: ‘Je rijdt vooral op de N-wegen.’ Richard knikt. ‘Lijnverstrakking. De busmaatschappij was vroeger nog een staatsbedrijf, met ruimere rijtijden. Nu we een commercieel bedrijf zijn, moet er geld worden verdiend. Dan scheelt een besparing van twee minuten per rit op jaarbasis een hele hoop.’

Wim geniet er niet minder om. Vooral op mooie dagen vindt hij het heerlijk om te cruisen. Soms mag hij nog wel zijn vakmanschap tonen, zoals gisteren tijdens een omleiding langs de toeristische route. ‘Over klinkerstraatjes die al smal zijn voor een auto.’ Wim hoeft dan niet te rekenen op complimentjes over zijn stuurkunsten. Met de bijbehorende vertragingen hoort hij passagiers vooral mopperen. Dat is op zich begrijpelijk, vinden de chauffeurs. Maar ze balen wel dat mensen steeds gestrester worden en vaak een kort lontje hebben. Zelfs Wim zag in de acht jaar dat hij nu op de bus werkt het persoonlijke contact met passagiers achteruitgaan. ‘Sinds corona is het erger geworden, met die mondkapjes. Mensen denken meer aan zichzelf en minder aan anderen.’